kın

See also: Appendix:Variations of "kin"

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish قین (kın),[1] from Proto-Turkic *kï̄n (sheath, scabbard).[2]

Pronunciation

  • IPA(key): /kɯn/

Noun

kın (definite accusative kını, plural kınlar)

  1. sheath, scabbard

Declension

Declension of kın
singular plural
nominative kın kınlar
definite accusative kını kınları
dative kına kınlara
locative kında kınlarda
ablative kından kınlardan
genitive kının kınların

References

  1. ^ Redhouse, James W. (1890) “قین”, in A Turkish and English Lexicon[1], Constantinople: A. H. Boyajian, page 1510
  2. ^ Starostin, Sergei, Dybo, Anna, Mudrak, Oleg (2003) “*Kɨ̄n”, in Etymological dictionary of the Altaic languages (Handbuch der Orientalistik; VIII.8)‎[2], Leiden, New York, Köln: E.J. Brill