kanill
Icelandic
Alternative forms
Etymology
Borrowed from Danish kanel, from French cannelle.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkʰaːnɪtl/
Noun
kanill m (genitive singular kanils, no plural)
Declension
| singular | ||
|---|---|---|
| indefinite | definite | |
| nominative | kanill | kanillinn |
| accusative | kanil | kanilinn |
| dative | kanil | kanilnum |
| genitive | kanils | kanilsins |