kinen
See also: kin'en
Japanese
Romanization
kinen
Middle Dutch
Etymology
From Old Dutch *kīnan, from Proto-Germanic *kīnaną.
Verb
kinen
Inflection
| infinitive | base form | kinen | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| genitive | kinens | ||||||
| dative | kinene | ||||||
| indicative | subjunctive | ||||||
| present | past | present | past | ||||
| 1st person singular | kine | kêen | kine | kēne | |||
| 2nd person singular | kijns, kines | kēens, kēnes | kijns, kines | kēnes | |||
| 3rd person singular | kijnt, kinet | kêen | kine | kēne | |||
| 1st person plural | kinen | kēnen | kinen | kēnen | |||
| 2nd person plural | kijnt, kinet | kēent, kēnet | kijnt, kinet | kēnet | |||
| 3rd person plural | kinen | kēnen | kinen | kēnen | |||
| imperative | |||||||
| singular | kijn, kine | ||||||
| plural | kijnt, kinet | ||||||
| present | past | ||||||
| participle | kinende | gekēnen | |||||
Further reading
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “kinen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN