kjarkur
Icelandic
Etymology
From Old Norse kjarkr, from Proto-Germanic *kerkaz. Compare Norwegian kjerk (“vigour”), kjerkje (“stiffness of the neck”), kjerkje (“to bend the head back”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈcʰar̥kʏr/
- Rhymes: -ar̥kʏr
Noun
kjarkur m (genitive singular kjarks, no plural)
Declension
| singular | ||
|---|---|---|
| indefinite | definite | |
| nominative | kjarkur | kjarkurinn |
| accusative | kjark | kjarkinn |
| dative | kjarki, kjark | kjarkinum |
| genitive | kjarks | kjarksins |
References
- Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) “kjarkur”, in Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)