klausa
Icelandic
Etymology
Borrowed from Medieval Latin clausa.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkʰløyːsa/
- Rhymes: -øyːsa
Noun
klausa f (genitive singular klausu, nominative plural klausur)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | klausa | klausan | klausur | klausurnar |
| accusative | klausu | klausuna | klausur | klausurnar |
| dative | klausu | klausunni | klausum | klausunum |
| genitive | klausu | klausunnar | klausna | klausnanna |
Indonesian
Etymology
Learned borrowing from Medieval Latin clausa, diminutive of clausula (“close, end; a clause, close of a period”)), from Latin clausus, past participle of claudere (“to shut, close”). Doublet of klausul.
Pronunciation
- IPA(key): [ˈklau̯.sa]
- Hyphenation: klau‧sa
Noun
klausa (plural klausa-klausa)
Compounds
- klausa adverbial
- klausa aktif
- klausa bebas
- klausa intransitif
- klausa nominal
- klausa pasif
- klausa pemadanan
- klausa relatif
- klausa subordinatif
- klausa terikat
- klausa transitif
- klausa utama
Related terms
Further reading
- “klausa” in Kamus Besar Bahasa Indonesia, Jakarta: Agency for Language Development and Cultivation – Ministry of Education, Culture, Research, and Technology of the Republic of Indonesia, 2016.
Latvian
Verb
klausa