laetatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of laetō.
Participle
laetātus (feminine laetāta, neuter laetātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | laetātus | laetāta | laetātum | laetātī | laetātae | laetāta | |
| genitive | laetātī | laetātae | laetātī | laetātōrum | laetātārum | laetātōrum | |
| dative | laetātō | laetātae | laetātō | laetātīs | |||
| accusative | laetātum | laetātam | laetātum | laetātōs | laetātās | laetāta | |
| ablative | laetātō | laetātā | laetātō | laetātīs | |||
| vocative | laetāte | laetāta | laetātum | laetātī | laetātae | laetāta | |
References
- “laetatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers