laetificus
Latin
Etymology
From laetus (“cheerful, joyous”) + -ficus (“making”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɫae̯ˈtɪ.fɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [leˈt̪iː.fi.kus]
Adjective
laetificus (feminine laetifica, neuter laetificum); first/second-declension adjective
- (poetic) gladdening, glad, joyful, joyous
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | laetificus | laetifica | laetificum | laetificī | laetificae | laetifica | |
| genitive | laetificī | laetificae | laetificī | laetificōrum | laetificārum | laetificōrum | |
| dative | laetificō | laetificae | laetificō | laetificīs | |||
| accusative | laetificum | laetificam | laetificum | laetificōs | laetificās | laetifica | |
| ablative | laetificō | laetificā | laetificō | laetificīs | |||
| vocative | laetifice | laetifica | laetificum | laetificī | laetificae | laetifica | |
Descendants
References
- “laetificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “laetificus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers