laniatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of laniō (“rend, tear”).
Participle
laniātus (feminine laniāta, neuter laniātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | laniātus | laniāta | laniātum | laniātī | laniātae | laniāta | |
| genitive | laniātī | laniātae | laniātī | laniātōrum | laniātārum | laniātōrum | |
| dative | laniātō | laniātae | laniātō | laniātīs | |||
| accusative | laniātum | laniātam | laniātum | laniātōs | laniātās | laniāta | |
| ablative | laniātō | laniātā | laniātō | laniātīs | |||
| vocative | laniāte | laniāta | laniātum | laniātī | laniātae | laniāta | |
References
- “laniatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “laniatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- laniatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.