laudatrix
Latin
Etymology
From laudō, laudātum (“to praise”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɫau̯ˈdaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [lau̯ˈd̪aː.t̪riks]
Noun
laudātrīx f (genitive laudātrīcis, masculine laudātor); third declension
- she who praises
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | laudātrīx | laudātrīcēs |
| genitive | laudātrīcis | laudātrīcum |
| dative | laudātrīcī | laudātrīcibus |
| accusative | laudātrīcem | laudātrīcēs |
| ablative | laudātrīce | laudātrīcibus |
| vocative | laudātrīx | laudātrīcēs |
References
- “laudatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “laudatrix”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers