laudatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of laudō (“praise, laud”).
Participle
laudātus (feminine laudāta, neuter laudātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | laudātus | laudāta | laudātum | laudātī | laudātae | laudāta | |
| genitive | laudātī | laudātae | laudātī | laudātōrum | laudātārum | laudātōrum | |
| dative | laudātō | laudātae | laudātō | laudātīs | |||
| accusative | laudātum | laudātam | laudātum | laudātōs | laudātās | laudāta | |
| ablative | laudātō | laudātā | laudātō | laudātīs | |||
| vocative | laudāte | laudāta | laudātum | laudātī | laudātae | laudāta | |
References
- “laudatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “laudatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- laudatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.