laureatus
Latin
Etymology
From laurea (“laurel crown”) + -ātus (“-ed”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɫau̯.reˈaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [lau̯.reˈaː.t̪us]
Adjective
laureātus (feminine laureāta, neuter laureātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | laureātus | laureāta | laureātum | laureātī | laureātae | laureāta | |
| genitive | laureātī | laureātae | laureātī | laureātōrum | laureātārum | laureātōrum | |
| dative | laureātō | laureātae | laureātō | laureātīs | |||
| accusative | laureātum | laureātam | laureātum | laureātōs | laureātās | laureāta | |
| ablative | laureātō | laureātā | laureātō | laureātīs | |||
| vocative | laureāte | laureāta | laureātum | laureātī | laureātae | laureāta | |
Related terms
Descendants
References
- “laureatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “laureatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- laureatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.