licitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of licet (is allowed, permitted).

Pronunciation

Participle

licitus (feminine licita, neuter licitum); first/second-declension participle

  1. allowed, permitted, having been permitted.
    • 166 BCE, Publius Terentius Afer, Andria 443–445:
      DĀVUS: Dum licitum est eī dumque aetās tulit, / amāvit; tum id clam: cāvit nē umquam īnfāmiae / ea rēs sibi esset, ut virum fortem decet.
      DAVUS: While it was allowed for him and while his [young] age moved him, he had an affair; and then did it privately: being careful that the matter would never bring dishonor upon himself, as a good man should.
  2. permissible

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative licitus licita licitum licitī licitae licita
genitive licitī licitae licitī licitōrum licitārum licitōrum
dative licitō licitae licitō licitīs
accusative licitum licitam licitum licitōs licitās licita
ablative licitō licitā licitō licitīs
vocative licite licita licitum licitī licitae licita

Derived terms

Descendants

  • English: licit
  • French: licite
  • Italian: lecito
  • Spanish: lícito
  • Portuguese: lícito
  • Romanian: licit
  • Sicilian: lìcitu

References

  • licitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • licitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • "licitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • licitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.