linctus
English
Etymology
From Latin linctus, from lingō (“I lick (up)”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈlɪŋk.təs/
Noun
linctus (plural linctuses)
Latin
Etymology
Perfect passive participle of lingō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈliːŋk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈliŋk.t̪us]
Participle
līnctus (feminine līncta, neuter līnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | līnctus | līncta | līnctum | līnctī | līnctae | līncta | |
genitive | līnctī | līnctae | līnctī | līnctōrum | līnctārum | līnctōrum | |
dative | līnctō | līnctae | līnctō | līnctīs | |||
accusative | līnctum | līnctam | līnctum | līnctōs | līnctās | līncta | |
ablative | līnctō | līnctā | līnctō | līnctīs | |||
vocative | līncte | līncta | līnctum | līnctī | līnctae | līncta |
Descendants
- Aromanian: alimtu
Noun
līnctus m (genitive līnctūs); fourth declension
- a licking; the act of licking
Declension
Fourth-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | līnctus | līnctūs |
genitive | līnctūs | līnctuum |
dative | līnctuī | līnctibus |
accusative | līnctum | līnctūs |
ablative | līnctū | līnctibus |
vocative | līnctus | līnctūs |
Descendants
- English: linctus
References
- “linctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- linctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.