linguagium
Latin
Etymology
Borrowed from a Romance descendant (e.g. Old French language) of Vulgar Latin *linguāticum. By surface analysis, lingua + -āgium.
Pronunciation
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [liŋˈɡʷaː.d͡ʒi.um]
Noun
linguāgium n (genitive linguāgiī or linguāgī); second declension (Medieval Latin)
- a language
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | linguāgium | linguāgia |
| genitive | linguāgiī linguāgī1 |
linguāgiōrum |
| dative | linguāgiō | linguāgiīs |
| accusative | linguāgium | linguāgia |
| ablative | linguāgiō | linguāgiīs |
| vocative | linguāgium | linguāgia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- Niermeyer, Jan Frederik (1976) “linguagium”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 614