linguax
Latin
Etymology
From lingua (“tongue”) + -ax.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈlɪŋ.ɡʷaːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈliŋ.ɡʷaks]
Adjective
linguāx (genitive linguācis); third-declension one-termination adjective
- loquacious
- c. 125 CE – c. 180 CE, Aulus Gellius, Attic Nights 1.15:
- Neque minus insigniter ueteres quoque nostri hoc genus homines in uerba proiectos “locutuleios” et “blaterones” et “linguaces” dixerunt.
- Not any less notably, our forebears also called such men given to words as "chatterers", "babblers", "prattlers".
- Neque minus insigniter ueteres quoque nostri hoc genus homines in uerba proiectos “locutuleios” et “blaterones” et “linguaces” dixerunt.
- 1518, Erasmus, Colloquia Lusus Pueriles:
- Nam perfrictae frontis est, ac bene linguax.
- He is both bold and very loquacious.
- Nam perfrictae frontis est, ac bene linguax.
Declension
Third-declension one-termination adjective.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | linguāx | linguācēs | linguācia | ||
genitive | linguācis | linguācium | |||
dative | linguācī | linguācibus | |||
accusative | linguācem | linguāx | linguācēs | linguācia | |
ablative | linguācī | linguācibus | |||
vocative | linguāx | linguācēs | linguācia |
Synonyms
References
- “linguax”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- linguax in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.