locījums
Latvian
Etymology
From locīt (past stem: locīj-) (“to bow, to bend, to inflect”) + -ums. In the grammatical sense, this term was first used in by Juris Neikens in 1850.[1]
Pronunciation
- IPA(key): [lùotsîːjums]
Audio: (file)
Noun
locījums m (1st declension)
- (grammar) case (inflected form of a word, used to indicate various syntactic and semantic relations)
- datīva locījums ― dative case
- locījumu galotnes ― case endings
- latviešu valodā locījumi piemīt lietvārdiem, īpašības vārdiem, vietniekvārdiem ― in Latvian, nouns, adjectives and pronouns have cases
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | locījums | locījumi |
| genitive | locījuma | locījumu |
| dative | locījumam | locījumiem |
| accusative | locījumu | locījumus |
| instrumental | locījumu | locījumiem |
| locative | locījumā | locījumos |
| vocative | locījum | locījumi |
See also
- Latvian grammatical cases (Latviešu valodas locījumi):
nominatīvs - ģenitīvs - datīvs - akuzatīvs - instrumentālis - lokatīvs - vokatīvs
References
- ^ Karulis, Konstantīns (1992) “locīt”, in Latviešu Etimoloģijas Vārdnīca [Latvian Etymological Dictionary][1] (in Latvian), Rīga: AVOTS, →ISBN