locatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of locō (“set, put, place”).
Participle
locātus (feminine locāta, neuter locātum); first/second-declension participle
- put, placed, having been set.
- arranged, established, having been established.
- leased, hired out, having been leased.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | locātus | locāta | locātum | locātī | locātae | locāta | |
| genitive | locātī | locātae | locātī | locātōrum | locātārum | locātōrum | |
| dative | locātō | locātae | locātō | locātīs | |||
| accusative | locātum | locātam | locātum | locātōs | locātās | locāta | |
| ablative | locātō | locātā | locātō | locātīs | |||
| vocative | locāte | locāta | locātum | locātī | locātae | locāta | |
References
- "locatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- locatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) to occupy a very high position in the state: in altissimo dignitatis gradu collocatum, locatum, positum esse
- (ambiguous) to occupy a very high position in the state: in altissimo dignitatis gradu collocatum, locatum, positum esse