longimanus
Latin
Etymology
New Latin; from longus (“long”) + manus (“hand”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɫɔŋˈɡɪ.ma.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [lon̠ʲˈd͡ʒiː.ma.nus]
Adjective
longimanus (feminine longimana, neuter longimanum); first/second-declension adjective
Usage notes
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | longimanus | longimana | longimanum | longimanī | longimanae | longimana | |
| genitive | longimanī | longimanae | longimanī | longimanōrum | longimanārum | longimanōrum | |
| dative | longimanō | longimanae | longimanō | longimanīs | |||
| accusative | longimanum | longimanam | longimanum | longimanōs | longimanās | longimana | |
| ablative | longimanō | longimanā | longimanō | longimanīs | |||
| vocative | longimane | longimana | longimanum | longimanī | longimanae | longimana | |
References
- “longimanus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers