luctatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of lū̆ctor
Participle
lū̆ctātus (feminine lū̆ctāta, neuter lū̆ctātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | lū̆ctātus | lū̆ctāta | lū̆ctātum | lū̆ctātī | lū̆ctātae | lū̆ctāta | |
| genitive | lū̆ctātī | lū̆ctātae | lū̆ctātī | lū̆ctātōrum | lū̆ctātārum | lū̆ctātōrum | |
| dative | lū̆ctātō | lū̆ctātae | lū̆ctātō | lū̆ctātīs | |||
| accusative | lū̆ctātum | lū̆ctātam | lū̆ctātum | lū̆ctātōs | lū̆ctātās | lū̆ctāta | |
| ablative | lū̆ctātō | lū̆ctātā | lū̆ctātō | lū̆ctātīs | |||
| vocative | lū̆ctāte | lū̆ctāta | lū̆ctātum | lū̆ctātī | lū̆ctātae | lū̆ctāta | |
References
- “luctatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "luctatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)