lunatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of lūnō.
Participle
lūnātus (feminine lūnāta, neuter lūnātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | lūnātus | lūnāta | lūnātum | lūnātī | lūnātae | lūnāta | |
| genitive | lūnātī | lūnātae | lūnātī | lūnātōrum | lūnātārum | lūnātōrum | |
| dative | lūnātō | lūnātae | lūnātō | lūnātīs | |||
| accusative | lūnātum | lūnātam | lūnātum | lūnātōs | lūnātās | lūnāta | |
| ablative | lūnātō | lūnātā | lūnātō | lūnātīs | |||
| vocative | lūnāte | lūnāta | lūnātum | lūnātī | lūnātae | lūnāta | |
Descendants
References
- “lunatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “lunatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "lunatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- lunatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.