mægdencild
Old English
Etymology
mæġden (“girl”) + ċild (“child”)
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmæj.denˌt͡ʃild/, [ˈmæj.denˌt͡ʃiɫd]
Noun
mæġdenċild n
Declension
- inherited declension
Strong z-stem:
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mæġdenċild | mæġdenċildru |
| accusative | mæġdenċild | mæġdenċildru |
| genitive | mæġdenċildes | mæġdenċildra |
| dative | mæġdenċilde | mæġdenċildrum |
- a-stem declension
Strong a-stem:
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mæġdenċild | mæġdenċild |
| accusative | mæġdenċild | mæġdenċild |
| genitive | mæġdenċildes | mæġdenċilda |
| dative | mæġdenċilde | mæġdenċildum |
Antonyms
Descendants
- Middle English: maidenchild
References
Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “mægden-cild”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.