magnificatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of magnificō.
Participle
magnificātus (feminine magnificāta, neuter magnificātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | magnificātus | magnificāta | magnificātum | magnificātī | magnificātae | magnificāta | |
| genitive | magnificātī | magnificātae | magnificātī | magnificātōrum | magnificātārum | magnificātōrum | |
| dative | magnificātō | magnificātae | magnificātō | magnificātīs | |||
| accusative | magnificātum | magnificātam | magnificātum | magnificātōs | magnificātās | magnificāta | |
| ablative | magnificātō | magnificātā | magnificātō | magnificātīs | |||
| vocative | magnificāte | magnificāta | magnificātum | magnificātī | magnificātae | magnificāta | |
References
- magnificatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- magnificatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016