marculentus
Latin
Etymology
From marceō (“to wither”) + -ulentus (“full of, abounding in”). The ending -ulentus is usually suffixed to nouns, but this postclassical formation appears to be in analogy with other such adjectives.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mar.kʊˈɫɛn.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [mar.kuˈlɛn̪.t̪us]
Adjective
marculentus (feminine marculenta, neuter marculentum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | marculentus | marculenta | marculentum | marculentī | marculentae | marculenta | |
| genitive | marculentī | marculentae | marculentī | marculentōrum | marculentārum | marculentōrum | |
| dative | marculentō | marculentae | marculentō | marculentīs | |||
| accusative | marculentum | marculentam | marculentum | marculentōs | marculentās | marculenta | |
| ablative | marculentō | marculentā | marculentō | marculentīs | |||
| vocative | marculente | marculenta | marculentum | marculentī | marculentae | marculenta | |
References
- “marculentus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- marculentus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.