megna

See also: Megna

Icelandic

Etymology

From Old Norse megna, from Proto-Germanic *maginōną.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈmɛkna/
  • Rhymes: -ɛkna

Verb

megna (weak verb, third-person singular past indicative megnaði, supine megnað)

  1. to be able to, to be capable of [with accusative]
    Ég megna það ekki.
    I am unable to do it.

Conjugation

megna – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur að megna
supine sagnbót megnað
present participle
lýsingarháttur nútíðar
 megnandi
indicative
framsöguháttur
 subjunctive
viðtengingarháttur
present
nútíð
 past
þátíð
 present
nútíð
 past
þátíð
singular ég megna megnaði megni megnaði
þú megnar megnaðir megnir megnaðir
hann, hún, það megnar megnaði megni megnaði
plural við megnum megnuðum megnum megnuðum
þið megnið megnuðuð megnið megnuðuð
þeir, þær, þau megna megnuðu megni megnuðu
imperative boðháttur
singular þú megna (þú), megnaðu
plural þið megnið (þið), megniði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.