mendaciloquium
Latin
Etymology
From mendāx + loquor + -ium.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mɛn.daː.kɪˈɫɔ.kʷi.ũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [men̪.d̪a.t͡ʃiˈlɔː.kʷi.um]
Noun
mendāciloquium n (genitive mendāciloquiī or mendāciloquī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mendāciloquium | mendāciloquia |
| genitive | mendāciloquiī mendāciloquī1 |
mendāciloquiōrum |
| dative | mendāciloquiō | mendāciloquiīs |
| accusative | mendāciloquium | mendāciloquia |
| ablative | mendāciloquiō | mendāciloquiīs |
| vocative | mendāciloquium | mendāciloquia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “mendaciloquium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- mendaciloquium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.