mendicabundus
Latin
Etymology
mendīcō (“beg, ask alms”) + -bundus
Adjective
mendīcābundus (feminine mendīcābunda, neuter mendīcābundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mendīcābundus | mendīcābunda | mendīcābundum | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābunda | |
| genitive | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābundī | mendīcābundōrum | mendīcābundārum | mendīcābundōrum | |
| dative | mendīcābundō | mendīcābundae | mendīcābundō | mendīcābundīs | |||
| accusative | mendīcābundum | mendīcābundam | mendīcābundum | mendīcābundōs | mendīcābundās | mendīcābunda | |
| ablative | mendīcābundō | mendīcābundā | mendīcābundō | mendīcābundīs | |||
| vocative | mendīcābunde | mendīcābunda | mendīcābundum | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābunda | |
References
- “mendicabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- mendicabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.