mendicabundus

Latin

Etymology

mendīcō (beg, ask alms) +‎ -bundus

Adjective

mendīcābundus (feminine mendīcābunda, neuter mendīcābundum); first/second-declension adjective

  1. (Ecclesiastical Latin) begging, mendicant

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative mendīcābundus mendīcābunda mendīcābundum mendīcābundī mendīcābundae mendīcābunda
genitive mendīcābundī mendīcābundae mendīcābundī mendīcābundōrum mendīcābundārum mendīcābundōrum
dative mendīcābundō mendīcābundae mendīcābundō mendīcābundīs
accusative mendīcābundum mendīcābundam mendīcābundum mendīcābundōs mendīcābundās mendīcābunda
ablative mendīcābundō mendīcābundā mendīcābundō mendīcābundīs
vocative mendīcābunde mendīcābunda mendīcābundum mendīcābundī mendīcābundae mendīcābunda

References