micelian
Old English
Alternative forms
- miċlian, miċċlian
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmi.t͡ʃe.li.ɑn/
Verb
miċelian
Conjugation
Conjugation of miċelian (weak, class 2)
| infinitive | miċelian | miċelienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | miċeliġe | miċelode |
| second person singular | miċelast | miċelodest |
| third person singular | miċelaþ | miċelode |
| plural | miċeliaþ | miċelodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | miċeliġe | miċelode |
| plural | miċeliġen | miċeloden |
| imperative | ||
| singular | miċela | |
| plural | miċeliaþ | |
| participle | present | past |
| miċeliende | (ġe)miċelod | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “miċelian”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.
Romanian
Etymology
Borrowed from French mycélien.
Adjective
micelian m or n (feminine singular miceliană, masculine plural micelieni, feminine and neuter plural miceliene)
Declension
| singular | plural | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | neuter | feminine | masculine | neuter | feminine | |||
| nominative- accusative |
indefinite | micelian | miceliană | micelieni | miceliene | |||
| definite | micelianul | miceliana | micelienii | micelienele | ||||
| genitive- dative |
indefinite | micelian | miceliene | micelieni | miceliene | |||
| definite | micelianului | micelienei | micelienilor | micelienelor | ||||