mictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mēiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmiːk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmik.t̪us]
Participle
mīctus (feminine mīcta, neuter mīctum); first/second-declension participle
- which has been urinated
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mīctus | mīcta | mīctum | mīctī | mīctae | mīcta | |
| genitive | mīctī | mīctae | mīctī | mīctōrum | mīctārum | mīctōrum | |
| dative | mīctō | mīctae | mīctō | mīctīs | |||
| accusative | mīctum | mīctam | mīctum | mīctōs | mīctās | mīcta | |
| ablative | mīctō | mīctā | mīctō | mīctīs | |||
| vocative | mīcte | mīcta | mīctum | mīctī | mīctae | mīcta | |
References
- “mictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press