minctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mingō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmiːŋk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmiŋk.t̪us]
Participle
mīnctus (feminine mīncta, neuter mīnctum); first/second-declension participle
- which has been urinated
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mīnctus | mīncta | mīnctum | mīnctī | mīnctae | mīncta | |
| genitive | mīnctī | mīnctae | mīnctī | mīnctōrum | mīnctārum | mīnctōrum | |
| dative | mīnctō | mīnctae | mīnctō | mīnctīs | |||
| accusative | mīnctum | mīnctam | mīnctum | mīnctōs | mīnctās | mīncta | |
| ablative | mīnctō | mīnctā | mīnctō | mīnctīs | |||
| vocative | mīncte | mīncta | mīnctum | mīnctī | mīnctae | mīncta | |
References
- “minctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press