minctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mingō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmiːŋk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmiŋk.t̪us]
Participle
mīnctus (feminine mīncta, neuter mīnctum); first/second-declension participle
- which has been urinated
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | mīnctus | mīncta | mīnctum | mīnctī | mīnctae | mīncta | |
genitive | mīnctī | mīnctae | mīnctī | mīnctōrum | mīnctārum | mīnctōrum | |
dative | mīnctō | mīnctae | mīnctō | mīnctīs | |||
accusative | mīnctum | mīnctam | mīnctum | mīnctōs | mīnctās | mīncta | |
ablative | mīnctō | mīnctā | mīnctō | mīnctīs | |||
vocative | mīncte | mīncta | mīnctum | mīnctī | mīnctae | mīncta |
References
- “minctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press