miniatus
Latin
Etymology
From minium.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mɪ.niˈaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [mi.niˈaː.t̪us]
Adjective
miniātus (feminine miniāta, neuter miniātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | miniātus | miniāta | miniātum | miniātī | miniātae | miniāta | |
| genitive | miniātī | miniātae | miniātī | miniātōrum | miniātārum | miniātōrum | |
| dative | miniātō | miniātae | miniātō | miniātīs | |||
| accusative | miniātum | miniātam | miniātum | miniātōs | miniātās | miniāta | |
| ablative | miniātō | miniātā | miniātō | miniātīs | |||
| vocative | miniāte | miniāta | miniātum | miniātī | miniātae | miniāta | |
References
- “miniatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “miniatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- miniatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.