mirandus
Latin
Etymology
Future passive participle (gerundive) of mīrō.
Participle
mīrandus (feminine mīranda, neuter mīrandum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mīrandus | mīranda | mīrandum | mīrandī | mīrandae | mīranda | |
| genitive | mīrandī | mīrandae | mīrandī | mīrandōrum | mīrandārum | mīrandōrum | |
| dative | mīrandō | mīrandae | mīrandō | mīrandīs | |||
| accusative | mīrandum | mīrandam | mīrandum | mīrandōs | mīrandās | mīranda | |
| ablative | mīrandō | mīrandā | mīrandō | mīrandīs | |||
| vocative | mīrande | mīranda | mīrandum | mīrandī | mīrandae | mīranda | |
References
- “mirandus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “mirandus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- mirandus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.