miseritus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of misereō.
Participle
miseritus (feminine miserita, neuter miseritum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | miseritus | miserita | miseritum | miseritī | miseritae | miserita | |
| genitive | miseritī | miseritae | miseritī | miseritōrum | miseritārum | miseritōrum | |
| dative | miseritō | miseritae | miseritō | miseritīs | |||
| accusative | miseritum | miseritam | miseritum | miseritōs | miseritās | miserita | |
| ablative | miseritō | miseritā | miseritō | miseritīs | |||
| vocative | miserite | miserita | miseritum | miseritī | miseritae | miserita | |
References
- “miseritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “miseritus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- miseritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.