mortificatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mortificō.
Participle
mortificātus (feminine mortificāta, neuter mortificātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mortificātus | mortificāta | mortificātum | mortificātī | mortificātae | mortificāta | |
| genitive | mortificātī | mortificātae | mortificātī | mortificātōrum | mortificātārum | mortificātōrum | |
| dative | mortificātō | mortificātae | mortificātō | mortificātīs | |||
| accusative | mortificātum | mortificātam | mortificātum | mortificātōs | mortificātās | mortificāta | |
| ablative | mortificātō | mortificātā | mortificātō | mortificātīs | |||
| vocative | mortificāte | mortificāta | mortificātum | mortificātī | mortificātae | mortificāta | |