munkur
Icelandic
Etymology
From Old Norse munkr, from Old English munuc.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmuŋ̊kʏr/
- Rhymes: -uŋ̊kʏr
Noun
munkur m (genitive singular munks, nominative plural munkar)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | munkur | munkurinn | munkar | munkarnir |
| accusative | munk | munkinn | munka | munkana |
| dative | munki | munknum, munkinum | munkum | munkunum |
| genitive | munks | munksins | munka | munkanna |
References
- ^ Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) “munkur”, in Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)