musicatus
Latin
Etymology
Post-Classical, from mūsica (“music”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [muː.sɪˈkaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [mu.s̬iˈkaː.t̪us]
Adjective
mūsicātus (feminine mūsicāta, neuter mūsicātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mūsicātus | mūsicāta | mūsicātum | mūsicātī | mūsicātae | mūsicāta | |
| genitive | mūsicātī | mūsicātae | mūsicātī | mūsicātōrum | mūsicātārum | mūsicātōrum | |
| dative | mūsicātō | mūsicātae | mūsicātō | mūsicātīs | |||
| accusative | mūsicātum | mūsicātam | mūsicātum | mūsicātōs | mūsicātās | mūsicāta | |
| ablative | mūsicātō | mūsicātā | mūsicātō | mūsicātīs | |||
| vocative | mūsicāte | mūsicāta | mūsicātum | mūsicātī | mūsicātae | mūsicāta | |
Related terms
References
- “musicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- musicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.