Czech
Etymology
From na- + cvičit.
Pronunciation
- IPA(key): [ˈnat͡svɪt͡ʃɪt]
Verb
nacvičit pf (imperfective nacvičovat)
- to rehearse
Conjugation
Conjugation of nacvičit
| infinitive
|
nacvičit, nacvičiti
|
active adjective
|
nacvičivší
|
| verbal noun
|
nacvičení
|
passive adjective
|
nacvičený
|
| present forms |
indicative |
imperative
|
|
singular |
plural |
singular |
plural
|
| 1st person
|
nacvičím |
nacvičíme |
— |
nacvičme
|
| 2nd person
|
nacvičíš |
nacvičíte |
nacvič |
nacvičte
|
| 3rd person
|
nacvičí |
nacvičí |
— |
—
|
The verb nacvičit does not have present tense and the present forms are used to express future only.
| participles |
past participles |
passive participles
|
|
singular |
plural |
singular |
plural
|
| masculine animate
|
nacvičil |
nacvičili |
nacvičen |
nacvičeni
|
| masculine inanimate
|
nacvičily |
nacvičeny
|
| feminine
|
nacvičila |
nacvičena
|
| neuter
|
nacvičilo |
nacvičila |
nacvičeno |
nacvičena
|
| transgressives
|
present
|
past
|
| masculine singular
|
— |
nacvičiv
|
| feminine + neuter singular
|
— |
nacvičivši
|
| plural
|
— |
nacvičivše
|
|
Further reading