norpa
Swedish
Verb
norpa (present norpar, preterite norpade, supine norpat, imperative norpa)
- (colloquial) take without permission; nick, steal
- Vem har norpat den sista kakan ur burken?
- Who took the last cookie from the can?
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | norpa | norpas | ||
| supine | norpat | norpats | ||
| imperative | norpa | — | ||
| imper. plural1 | norpen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | norpar | norpade | norpas | norpades |
| ind. plural1 | norpa | norpade | norpas | norpades |
| subjunctive2 | norpe | norpade | norpes | norpades |
| present participle | norpande | |||
| past participle | norpad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.