obstitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of obsistō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈɔp.stɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈɔb.st̪i.t̪us]
Participle
obstitus (feminine obstita, neuter obstitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | obstitus | obstita | obstitum | obstitī | obstitae | obstita | |
| genitive | obstitī | obstitae | obstitī | obstitōrum | obstitārum | obstitōrum | |
| dative | obstitō | obstitae | obstitō | obstitīs | |||
| accusative | obstitum | obstitam | obstitum | obstitōs | obstitās | obstita | |
| ablative | obstitō | obstitā | obstitō | obstitīs | |||
| vocative | obstite | obstita | obstitum | obstitī | obstitae | obstita | |
References
- “obstitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “obstitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "obstitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)