ogromić

From o- + *gromić, from grom +‎ -ić. First attested in 1466.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔɡrɔ(ː)mʲit͡ɕʲ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔɡrɔmʲit͡ɕʲ/, /ɔɡromʲit͡ɕʲ/

ogromić pf

1. (attested in Sieradz-Łęczyca) to scare, to fill with fear
   • 1874-1891 [1466], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności‎^{[1], [2], [3]}, volume XXII, Łęczyca, page 19:

     Nam plus solicitus labe fit attonitus, gl. territatus ogromyony

     [Nam plus solicitus labe fit attonitus, gl. territatus ogromiony]

• Middle Polish: ogromić

• Bańkowski, Andrzej (2000) “ogromić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “ogromić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish ogromić. By surface analysis, o- +‎ gromić.

• (Middle Polish) IPA^(key): /ɔˈɡrɔ.mit͡ɕ/, /ɔˈɡro.mit͡ɕ/

ogromić pf

1. (transitive, Middle Polish) to scare, to fill with fear

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “ogromić”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]