onomastykon

Polish

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek ὀνομαστικόν (onomastikón).[1][2][3] First attested in 1887.[4]

Pronunciation

  • IPA(key): /ɔ.nɔ.masˈtɘ.kɔn/
  • Rhymes: -ɘkɔn
  • Syllabification: o‧no‧mas‧ty‧kon

Noun

onomastykon m inan

  1. onomasticon (a book, list, or vocabulary of names, especially of people)

Declension

Declension of onomastykon
singular plural
nominative onomastykon onomastykony
genitive onomastykonu onomastykonów
dative onomastykonowi onomastykonom
accusative onomastykon onomastykony
instrumental onomastykonem onomastykonami
locative onomastykonie onomastykonach
vocative onomastykonie onomastykony

References

  1. ^ Mirosław Bańko, Lidia Wiśniakowska (2021) “onomastykon”, in Wielki słownik wyrazów obcych, →ISBN
  2. ^ Stanisław Dubisz, editor (2003), “onomastykon”, in Uniwersalny słownik języka polskiego [Universal dictionary of the Polish language]‎[1] (in Polish), volumes 1-4, Warsaw: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, →ISBN
  3. ^ Witold Doroszewski, editor (1958–1969), “onomastykon”, in Słownik języka polskiego (in Polish), Warszawa: PWN
  4. ^ Wilhelm Bogusławski (1887) Dzieje Słowiańszczyzny północno-zachodniej do połowy XIII w (in Polish), volumes 1-2, page 288

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.