ontkruipen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontcrupen. Equivalent to ont- +‎ kruipen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɔntˈkrœy̯.pə(n)/
  • Hyphenation: ont‧krui‧pen
  • Rhymes: -œy̯pən

Verb

ontkruipen

  1. (transitive) to crawl away from
  2. (transitive) to escape from by crawling
  3. (transitive) to crawl out of

Conjugation

Conjugation of ontkruipen (strong class 2b, prefixed)
infinitive ontkruipen
past singular ontkroop
past participle ontkropen
infinitive ontkruipen
gerund ontkruipen n
present tense past tense
1st person singular ontkruip ontkroop
2nd person sing. (jij) ontkruipt, ontkruip2 ontkroop
2nd person sing. (u) ontkruipt ontkroop
2nd person sing. (gij) ontkruipt ontkroopt
3rd person singular ontkruipt ontkroop
plural ontkruipen ontkropen
subjunctive sing.1 ontkruipe ontkrope
subjunctive plur.1 ontkruipen ontkropen
imperative sing. ontkruip
imperative plur.1 ontkruipt
participles ontkruipend ontkropen
1) Archaic. 2) In case of inversion.