opitulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of opitulor.
Participle
opitulātus (feminine opitulāta, neuter opitulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | opitulātus | opitulāta | opitulātum | opitulātī | opitulātae | opitulāta | |
| genitive | opitulātī | opitulātae | opitulātī | opitulātōrum | opitulātārum | opitulātōrum | |
| dative | opitulātō | opitulātae | opitulātō | opitulātīs | |||
| accusative | opitulātum | opitulātam | opitulātum | opitulātōs | opitulātās | opitulāta | |
| ablative | opitulātō | opitulātā | opitulātō | opitulātīs | |||
| vocative | opitulāte | opitulāta | opitulātum | opitulātī | opitulātae | opitulāta | |
References
- “opitulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- opitulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.