orditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ordior (“begin”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [oːrˈdiː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [orˈd̪iː.t̪us]
Adjective
ōrdītus (feminine ōrdīta, neuter ōrdītum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ōrdītus | ōrdīta | ōrdītum | ōrdītī | ōrdītae | ōrdīta | |
| genitive | ōrdītī | ōrdītae | ōrdītī | ōrdītōrum | ōrdītārum | ōrdītōrum | |
| dative | ōrdītō | ōrdītae | ōrdītō | ōrdītīs | |||
| accusative | ōrdītum | ōrdītam | ōrdītum | ōrdītōs | ōrdītās | ōrdīta | |
| ablative | ōrdītō | ōrdītā | ōrdītō | ōrdītīs | |||
| vocative | ōrdīte | ōrdīta | ōrdītum | ōrdītī | ōrdītae | ōrdīta | |
Related terms
References
- “orditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "orditus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- orditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.