organarius
Latin
Etymology
From organum (“musical instrument”) + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɔr.ɡaˈnaː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [or.ɡaˈnaː.ri.us]
Noun
organārius m (genitive organāriī or organārī); second declension
- a musical-instrument maker
- 330 CE – 400 CE, Ammianus Marcellinus, Res Gestae 28.1.8:
- ut hi, quos suspectati sunt, ilico rapti conpingerentur in vincula, organarius Sericus et Asbolius palaestrita et aruspex Campensis.
- that those whom they suspected should at once be seized and put in prison. The accused were an organ-builder Sericus, a wrestler Asbolius, and a soothsayer Campensis.
- ut hi, quos suspectati sunt, ilico rapti conpingerentur in vincula, organarius Sericus et Asbolius palaestrita et aruspex Campensis.
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | organārius | organāriī |
| genitive | organāriī organārī1 |
organāriōrum |
| dative | organāriō | organāriīs |
| accusative | organārium | organāriōs |
| ablative | organāriō | organāriīs |
| vocative | organārie | organāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “organarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- organarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.