originalis
Latin
Etymology
From orīgō, orīginis (“origin”) + -ālis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɔ.riː.ɡɪˈnaː.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [o.ri.d͡ʒiˈnaː.lis]
Adjective
orīginālis (neuter orīgināle, adverb orīgināliter); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | orīginālis | orīgināle | orīginālēs | orīginālia | |
| genitive | orīginālis | orīginālium | |||
| dative | orīginālī | orīginālibus | |||
| accusative | orīginālem | orīgināle | orīginālēs orīginālīs |
orīginālia | |
| ablative | orīginālī | orīginālibus | |||
| vocative | orīginālis | orīgināle | orīginālēs | orīginālia | |
Descendants
References
- “originalis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "originalis", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- originalis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.