orzecznik

Polish

Etymology

From orzekać +‎ -nik.

Pronunciation

  • IPA(key): /ɔˈʐɛt͡ʂ.ɲik/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɛt͡ʂɲik
  • Syllabification: o‧rzecz‧nik

Noun

orzecznik m inan

  1. (grammar) predicative (element of the predicate of a sentence which supplements the subject or object by means of the verb)

Declension

Declension of orzecznik
singular plural
nominative orzecznik orzeczniki
genitive orzecznika orzeczników
dative orzecznikowi orzecznikom
accusative orzecznik orzeczniki
instrumental orzecznikiem orzecznikami
locative orzeczniku orzecznikach
vocative orzeczniku orzeczniki

Further reading

  • orzecznik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • orzecznik in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.