paenulatus
Latin
Etymology
From paenula (“kind of cloak or mantle”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pae̯.nʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pe.nuˈlaː.t̪us]
Adjective
paenulātus (feminine paenulāta, neuter paenulātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | paenulātus | paenulāta | paenulātum | paenulātī | paenulātae | paenulāta | |
| genitive | paenulātī | paenulātae | paenulātī | paenulātōrum | paenulātārum | paenulātōrum | |
| dative | paenulātō | paenulātae | paenulātō | paenulātīs | |||
| accusative | paenulātum | paenulātam | paenulātum | paenulātōs | paenulātās | paenulāta | |
| ablative | paenulātō | paenulātā | paenulātō | paenulātīs | |||
| vocative | paenulāte | paenulāta | paenulātum | paenulātī | paenulātae | paenulāta | |
Related terms
References
- “paenulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “paenulatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- paenulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.