participialis
Latin
Etymology
From participium (“participle”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [par.tɪ.kɪ.piˈaː.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [par.t̪i.t͡ʃi.piˈaː.lis]
Adjective
participiālis (neuter participiāle, adverb participiāliter); third-declension two-termination adjective
- (grammar) participial, or the nature of a participle
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | participiālis | participiāle | participiālēs | participiālia | |
| genitive | participiālis | participiālium | |||
| dative | participiālī | participiālibus | |||
| accusative | participiālem | participiāle | participiālēs participiālīs |
participiālia | |
| ablative | participiālī | participiālibus | |||
| vocative | participiālis | participiāle | participiālēs | participiālia | |
Derived terms
Related terms
Descendants
- English: participial
References
- “participialis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- participialis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.