patronatus
Latin
Etymology
patrōnus (“protector, patron”) + -ātus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pa.troːˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pa.t̪roˈnaː.t̪us]
Noun
patrōnātus m (genitive patrōnātūs); fourth declension
- (Late Latin) patronage
- Synonym: patrōcinium
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | patrōnātus | patrōnātūs |
| genitive | patrōnātūs | patrōnātuum |
| dative | patrōnātuī | patrōnātibus |
| accusative | patrōnātum | patrōnātūs |
| ablative | patrōnātū | patrōnātibus |
| vocative | patrōnātus | patrōnātūs |
Descendants
References
- "patronatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- “patronatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press