peccator
Interlingua
Noun
peccator (plural peccatores)
Related terms
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɛkˈkaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pekˈkaː.t̪or]
Noun
peccātor m (genitive peccātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | peccātor | peccātōrēs |
genitive | peccātōris | peccātōrum |
dative | peccātōrī | peccātōribus |
accusative | peccātōrem | peccātōrēs |
ablative | peccātōre | peccātōribus |
vocative | peccātor | peccātōrēs |
Descendants
- Asturian: pecador
- Old Piedmontese: pecaor
- Piedmontese: pëcào
- Old Lombard: peccaor
- Catalan: pecador
- Dalmatian: pecataur
- French: pécheur
- Friulian: pecjadôr
- Galician: pecador
- Italian: peccatore
- Occitan: pecador
- Old French: pecheor
- Old Galician-Portuguese: pecador
- Portuguese: pecador
- Sardinian: pecadore, pecadori
- Sicilian: piccaturi
- Spanish: pecador
- Venetan: pecador
- Welsh: pechadur
Verb
peccātor
- second/third-person singular future passive imperative of peccō
References
- “peccator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- peccator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) a guilty conscience: conscientia mala or peccatorum, culpae, sceleris, delicti
- (ambiguous) a guilty conscience: conscientia mala or peccatorum, culpae, sceleris, delicti